Toen ik een klein meisje was, vertelde mijn Pépé (mijn grootvader) me over de sterren. Hij wees naar de hemel en toonde me de Grote Beer en de Kleine Beer. Geloof me… ik begreep helemaal niets van die verbindingslijnen tussen de sterren. Maar de sterren zelf, die zag ik wel. Net als de maan.
Telkens wanneer ik op een winteravond naar mijn grootouders wandelde, keek ik steevast omhoog. Naar dat betoverende schouwspel aan de hemel. Ik vond het pure magie.

Toen ik ouder werd, groeide ook mijn liefde voor het spirituele. Ik ben opgegroeid in een katholiek nest en geloof in "God", maar ik ben er ook rotsvast van overtuigd dat veel van Gods liefde verloren is gegaan door menselijke wetten, regels en dogma’s. Wat ooit gechanneld werd, en later Thora, Bijbel of Koran ging heten is in mijn ogen voor een deel vervormd geraakt. 

Tegelijkertijd voelde ik me diep aangetrokken tot de esoterische wereld. Als echte heks en priesteres heb ik gaandeweg mijn eigen ‘soepje’ gekookt.
Ik geloof oprecht dat elk geloof iets moois in zich draagt. Maar ik zie ook dat er in elk boek duistere dingen geschreven staan. Daarom leef ik het liefst vanuit mijn hart en geweten.
Ik kies ervoor om te handelen vanuit liefde. Natuurlijk ben ik ook maar een mens, dus verre van perfect. Maar ik doe mijn best. En ik probeer elke dag opnieuw trouw te blijven aan mijn waarden en normen, in de kleine en grote keuzes van het leven.

Zoals ik hierboven al schreef, heeft spiritualiteit me altijd geboeid. Als tiener verslond ik boeken over astrologie, struinde ik spirituele beurzen af en begon ik met kaartendecks te werken. Sommige dingen op mijn pad voelden echt bijzonder, misschien zelfs voorbestemd.

Mijn Pépé, die je intussen kent, was een gepassioneerd verzamelaar van gesteenten. In zijn kapsalon kreeg hij vaak kristallen cadeau van klanten, en hij had ook een hele bibliotheek aan boeken over stenen. Toen hij overleed, kreeg ik zijn hele collectie. De meer gangbare stukken staan voorlopig bij mijn ouders, maar de meest bijzondere exemplaren staan hier bij mij. Prachtige stenen, vol kracht en herinnering.

Ook aan moederskant waren er spirituele invloeden. De zus van mijn mama, mijn tante, een heel bijzondere dame, deed al healings toen ik nog een klein meisje was. Ze werkte met kristallen en gaf ooit het boek "Je kunt je leven helen" van Louise Hay aan mijn moeder. Die dingen bleven hangen. Het spirituele was nooit ver weg.

Toen ik volwassen werd, bleef die wereld altijd wel ergens op de achtergrond meereizen. Tot 2020. Corona gooide alles overhoop, en tegelijk gebeurden er grote dingen in mijn persoonlijke leven. Alles schudde door elkaar. Het werd een intense zoektocht naar mezelf.

Ik volgde verschillende opleidingen, en bij elke stap kwam ik dichter bij mijn kern. Eén opleiding sprong er echt uit: de priesteressenopleiding. Daar voelde ik het diep vanbinnen. Dit is wat ik wil doen. De rituelen, de ceremonies. Ik werd er warm van tot in mijn botten.

Toch was Alma de la Luna eigenlijk al iets eerder geboren. Rond 2021 kreeg ik op een avond zomaar de naam door. Alma de la Luna. Die naam kwam gewoon binnen, en ik wíst dat het klopte. Dat heb ik wel vaker: dat er iets doorkomt, een helder weten. Sommigen noemen het helderziendheid, ik noem het afgestemd zijn op je intuïtie. En geloof me: dat kan iedereen.